De Plutt am Katersee – Bopplisser Doorffgschichte    

Textprobe aus der Geschichte «Der Anschi iren Wèrni»

Me wäiss es, me wäiss es, me wäiss es. All, wo s ne scho der Eermel iegnoo hät, und das sind nid wenigi, die wüssed s: Ere Sucht isch, allne Waarnige zum Trotz, schier gaar käi Chruut gwachse. Seig s bim Ässe, Trinken oder Rauche, s isch en eebigi Müesaal, daa e Gwonet wele z ändere. Debii sind das eerscht drei vo de vier schöönschte Sache. Und der Anschi mues es bi de vierte der Eermel iegnoo haa, au wä mer si imer und imer wider gwaarnet händ. „Anschi“, hä mer gsäit, „lueg echli ume, s hät gnueg jungi, strami, rächtschaffeni Bopplisser, wo di chönd glückli mache.“ Aber si hät all öisi Bidänken in Wind gschlage. Si mues, wien in mäischte Fäll, wo mer jungi Fraue gwaarnet händ, d Anschi mues doo scho in eren Aart eren Abhängigkäit inen und nüme z rette gsi sii. Ämel isch si a dem Spängler-Wèrni hange pliben in ere Wariante vo sexueler Höörigkäit, wo zwaar für Pforschig inträssant und wüsseschaftli pschüssig mag sii, aber für di tiräkt Betäiligete müesam, für d Umwält und Gsellschaft piindli und für öis, wo s imer gsäit händ, en Fruscht.

Jetz isch es achzä Jaar sider. Und was tuet öisi Anschi? Statt mit eme Handwächsel iri Gwonet z ändere, macht si daas, wo jedi Sucht gsellschaftsfèèig macht: Si tuet iren Zuestand legalisiere. Und si hüraatet dè Spängler. Und öis bliibt nüüt, als ugèèrn z grateliere, im e Seeleschmätterling z versinken und mit Erinerige z güüde.

Natüürli pfueled mer in Erinerige, won is rächt gänd und der Anschi zäiged, das mer s nüüt als guet gmäint händ mit ere und won iren Wèrni in es Liecht steled, won er hiighöört: in Schatte vom Ugraaden und de zügelloose Liideschaft.

Er macht is s Erinere ja nid schwèèr. S bruucht am Stammtisch nur es Stüpfli: „Wèrni, wäisch kän Schwank, verzel is en Schwank“, und dänn liferet er bimäich wider es Müschterli, wo d chasch i d  Sammlig uufnèè zum diini Bidänke z undermuure.

Öppe Ggschicht, won er zum Mäier-Èèrnscht, em Foorschtartikel-Chröömeri z Täliken äne nöis Holzerzüüg isch go poschte. E nöiji Motoorsaagi und de Helm hät em der Èèrnscht wiits und bräits erchlèèrt. Bin Häntsche, de Sicherhäits-Stifel und de wattierte Holzer-Hose hät er gfunden, äim, won a de Baanhoofstraass z Züri als Komfäkzioonsverchöiffer di tüürschte Kluften aaprobieri und verquanti, dèm mües er über dè Chriishacker-Gruscht nüüt verzelen und hät em die Waar i siire Gröössi äifach iiphackt. Und suuber isch de Wèrni, won er s s eerscht Maal zum go holze gmundiert hät, fascht nid z Schlaag choo mit dène chäibe Sicherhäits-Latzhose. Fascht mit Gwalt isch er drii gschloffen und hät d Trääger über si ie gmoorxet. Won er doo i siire Farechruut-Gaberdiine vor der Anschi erschiint, fangt die aa lache wie gstöört und säit, er heig ja d Hose vercheert aa. „Werum, isch s Bruun usse?“ frööget de Werni, und d Anschi gröölet: „Näi, aber de Latz hine!“ Si händ zwaar abgmacht, dè Schwank bliibi under inen, aber der Anschi isch er dänn gliich emaal vertwütscht am Stammtisch. So händ s wider nöie Stoff ghaa zum Sprüch chlopfen, und d Anschi isch gfrööget woorden, öb se si im Èèrnscht äim well aavertroue, wo hinen und vorne nid druus chömm. Und iich frööge: Was isch gschiider, äin näb de Schue oder äine vercheert in Hose? Hä mer d Anschi für nüüt gwaarnet?