Elise,
Glettise, Gumischue
–
äin vo Oberi phackt uus
Textprobe aus dem Kapitel «Welofaare»
S Welo isch bi den eerschte zaarten Erläbniss nid sälte debii gsii. „Echli go Welo faare“ isch doozmaal no en Erchlèèrig gsii, wo vili Eltere zfride gsi sind demit, wänn di gröössere Chind vom Huus ewägg sind. Und dänn hät s ja nid vil pruucht: e paar Trämp i Ppedaalen, echli Ruggewind, und men isch vo allne Hüüser ewägg gsii. Und vo allne Blick, wo hettid chöne regischtriere, wèèr wèn echli schüürgt bim Faaren oder wèèr si bi wèm echli aahänkt. Händligèè hät mit: „Chumm, i zie di!“ oder mit: „Zie mi, ich mag nüme!“ chönen aafange.
Sogaar wie mer d Welo anegstelt händ, hät chönen e liebi Bidüütig haa: Äis a s ander gglèènet, Bbalangsen oder Ppedaale verhänkt, sind tüütlichi Zäiche gsii, aber halt nid imer verstanden oder gliich umeggèè woorde. Pvorderredli Pnöö a Pnöö gägenenand oder echli überenand verschobe, hät ghäisse, si gèbid enand en Chuss. Lang bevor mer is das sälber getrout hettid. S Vorderraad vom e Manen- uf em Phackträäger vom ene Frauewelo isch dänn scho ganz starche Tubak gsii und hät si nur us eme liederli uufggläite Buebechnöiel use chönen ufeputsche. Ich wäiss niid, öb s Welo hüt no so vil Erootik a sich heig, das es au no sinnbiltli pruucht wüürd.
Eebigi Säligkäit vom ene staubige Näbetströössli im Riet, mit Gflimer und Zirppeten über de Hegmatte! De Rietbächli naa bis zun hoole Chopfwiden in Aardwise. Hopplä, da liged scho zwäi Welo am Poort. Und wie! S Fraue- ganz a s Manewelo aagglèènet. Und wèèr hocket am ticke Widestamm? Mer gseend nur es Mäitlibäi und ghööred s wischpere. Ich pöpperle zwäimaal mit em Zäigfinger a d Lippen und schliichen im e liechte Bogen uf d Wide zue. Dè Baum kän i gnau, s sind irer zwee ganz èèndlichi gsii, nid wiit vonenand. Beed uuralt, tuusigmaal gschnitte, d Stämm wie Plakaatsüüle, ase hööch und ase hool, aber wiit gspalte, das me hät chöne drinie wien in es Chämi und inen uechlädere. Das sind doch Versteck gsii und Spiilplätz und Uufgäng zu Baumhüttenen, us de Ziit, wo mer nonig mit Mäiltli sind go Welo faare. Jede Tritt, jede Griff han i no kännt bim Uechlädere. Und won i dobe zum Chämi uus langen und mi an eerschten Escht in Chopf ue zie und ussen em Stamm naa abe luege, wèèr höcklet deet schöön binenand und lèènet an Widestoorze? Äin von öisne Naachberen im Underdoorff, wo näbetbii no Mandoliinestunde ggèè hät, mit ere Schüleri, won i nid känt ha. Zwüschet em Fröiläin und im isch es Nooteheft uufgschlage gsii, und si sind gwüss Noote für Nooten es Stuck dureggange, wo di frei Natuur musikaalisch beschriben oder äifach suscht rächt frischi Luft mit Grilezirpen und Goldameretöön pruucht hät oder waas. D Musikgschicht hät bikanntli vil eso romantischi Biispiil paraad, und de Beethoove-Ludi isch mäini nid der äinzig, wo si vom Ameregsang für e Hirtemusig inschpiriere laa hät. Me wäiss au, das vil Musiker vil romantischi Gschichte bruuched. Und Nooteheftli aaluege gaat ja würkli besser, wä men äin Aarm em anderen um d Achsle läit. Mer känt das au vom Foti- und Briefmaarggenalbum-Aaluege.Liisli bin i de Stamm ap und zu „mim“ Mäitli zrugg und ha nomaal
uf d Lippe pöpperlet, bevor mer öisi Welo gcheert und uf s Riedströössli
zrugg gschüürget händ. „Zwäi, won es Heftli aalueged“, han i gsäit,
bevor mer gäg Wisidange gfaare sind. Die Verschwigehäit, wo mer für öis sälber
aagfange händ beaaspruche, han i doo mim Naachber gägenüber iighalten und au
dihäi nüüt verzelt. Aber s isch scho en Erläbniss gsii, wo mi über d Wält
von Erwachsnen uf e nöiji Aart tänke laa hät, und de ggeschtemierti Naachber
isch mer im e nöie Liecht erschine