vom 22. Mai  2007           
                  
Schoo

S git eso Sproochmöödeli und Ziitgnosse, wo s aagnoo händ. Me cha nu druff waarte, das s es bruuched, Si käned daas. «Schoo» isch eson äis. Allpott und glii wider: «Schoo». I allne Schattierige. «Schoo» als Bestèètigung: «Bisch doch au scho z Itaalie gsii…» – «Schoo.» – «Dèè känsch au, er isch glaub vo Güntisau.» – «Schoo.» – «Näi, glaub vo Schalche.» – «Schoo?» Äifach statt jaa säge: «Momoll, das mues rändiere, häsch e nöis Auto?» – «Schoo.» – «Langsam vertläidet s äim: Sid Wuche nüüt weder Fuessball.» – «Schoo.» 

Am schöönschten isch es als Froog: «Iez isch s mer vertläidet, ich glaub iez gib i dänn die Wonig uuf.» – «Schoo?» Äifach «schoo», debii hät dèè über driissg Joor i dère Wonig gwont. «Was ghäisst daa ‹schoo›, ich wone sid em zwäiesibezgi im Buechgrindel!» – «Schoo?» – «Jaa, scho vieredriissg Joor. Aber iez isch s mer würkli vertläidet.» – «Schoo?» – «Werum wider ‹schoo›? Ich hä lang Geduld ghaa. Ich bin nöd äine, wo scho nach den eerschte Schwirigkäite Pflinten is Chorn rüert. Im achtenüünzgi und so hän i s eerscht Mool reklamiert.» – «Schoo?» – «Jaa. Halt! Näi, scho im sibenenüünzgi; aber jetz isch gnueg!» – «Schoo?» – «Werum scho wider ‹schoo›? Langed zää Joor nööd? Chasch nöd äntli uufhöre mit dim söièèrdeblööde ‹schoo›?» – «Schoo.»