vom 16. März  2007       zurück zur Rubrik    
                  

Mee Ziit zum Läbe

Für wie blööd hebed äim d Wèrbifritzen und d Mènètscher? In ere Wèrbikampanie vo de Firma mit de groossen M flaarzet e chnuschperhüpsches Wiibli oder en gschtäilte Maa i Weschternstifeli komood uf eme Läderpolschter. Mit Chopfhöörerstöpsel in Oore. «Mehr Zeit zum Leben» ghäisst s im Slougen, und de Wink uf Fèrtigmönü und Induschtriifueter isch imbegriffe.

Chauffsch also din voorfabrizierte Fuud, schwaartisch en in Mikrowälehèèrd und günnsch «Ziit zum Läbe». Wie wänn Choche käi Läbe wèèr. Wan i doch nu scho bim Rüschten erläbe! Wän i en Fängchelchnole süüferli usenand nime. Wüssed Si, wien äim sunewaarmi Tomatten i de Hand liged? Händ Si s Gspüüri für d Musklefaaseren ime Schooffstotze bim Chnoblispicke? Läbed Si dänn oder töötelet s in Irer Chuchi? Was hetted Si i dère Ziit gmacht, wänn Si s Schooffragu äifach us em Phack und em Mikrowälechaschte hettid chöne nèè? Hetted Si ggläbt oder sich öppis voorläbe loo? 

Wän i dur Filiaale mit de groossen M stoglen oder wä men öppis über iri Abnämer- oder Loo-Bedingige ghöört, fröög i mi, wan ächt de Gottlieb Duttwiiler dezue säiti. Jetz au wider bi dère söièèrdeblööde Wèrbig. Sovil i wäiss, hät bim Dutti de Grundsatz ggulte: «Der Mensch als Mittelpunkt». Im hüttige Mènètschmènt eender: «Der Mensch als Mittel. Punkt.»