vom 13. Februar 2010             
                  
Säg nüüt!

Die Wändig ghöör i je lènger je mee: «Säg nüüt!» – «De Bèrt hät es Affeschwäin ghaa bi sim Umfall.» – «Säg nüüt, dè hett guet und gèèrn chöne d Oore hindere litze.» «Soo, häsch de Tremens uusgschlooffe?» – «Säg nüüt!» Je nach Toonfall und Zämehang chan Bbedüütig wariere vo ‹iiverstande›, ‹wüssed mer doch› über ‹wän d miich fröögisch…› bis ‹reded mer nüd devoo!› Aber wohèèr chunt die Redesaart?

I letschter Ziit hän i mee weder emool erläbt, das i öppis gsäit und druuf en Antwoort überchoo hän, wo miich als Mäntsch chlii gmacht und als Gsprööchspaartner disqualifiziert hät. Das i mi gfrööget hän, öb i ächt gschiider nüüt hett sele säge. Wottsch jo nüd als chliises Wüürschtli doo stoo. 

I den erläbte Fäll hät Ggägesiite gaar nüüt gäge daas aagfüert, WAS ich gsäit, si isch eender iritiert gsii, DAS ich öppis gsäit hän. I som ene Fall chönti mer doch em andere mit ere bewèèrte Metoode s Muul stopfe: Mer chunt em fräch und stellt en blööd ane. Und esoo wett jo niemer doostoo. 

Vilicht fèèlt em «Säg nüüt» nu Pfurtsetzig: «…suscht wiirsch uf aroganti Aart verächtli gmacht»? S Ergäbniss vom Nüüt Säge wèèr d Rue für die, won all wänd zum Schwige bringe, won uufbegèèred. Das di borniert Frächi ugstöört cha mache, was si will. – Säg nüüt! – Oder sel i ächt eerscht rächt öppis säge?