vom 19. Februar  2007       zurück zur Rubrik    
                  

Soo en Winter!

Soo wien er isch, chan er bliibe. Ich hä no gnueg vom letschte, won aafangs Mèèrz mit em gliichen iifallsloose Nordwescht wien im Novämber nomool s gliich Hudelwätter inszeniert und fascht en Meeter Schnee aneggrüert hät. 

Für e Bèèrghütteläsig hän i i Pfelsenegghütten am Schnebelhorn ue müese. Mit miire vierraadtribne Riismüli und drei Passaschier isch es dè stäil Souhund uuf gäg d Stroolegg no gschmoge ggange. Wo sich im Schneetriibe vor em Bäärloch di eerschte Wèètelen abzäichned, mäint en Mitfaarer: «Doo chö mer im Abewääg dänn woorschindli diini Schneeschuufle bruuche.» 

Am Morgen am halbi zwäi hät er Rächt überchoo. Mer sind in ere Wèètele stäcke plibe. Mit Schuuflen und Nooefaare mäined mer, chömid mer dur Schnee und Tünkli. Em roote Marggierigspfool aa, wo mer rächts vornen uusgrabed, mues es fascht zwee Meeter aneploose haa. «Hine schuufle, mer faared wider rötuur!» Mit Schüürge schaffed mer s knapp, chared i d Hütte zrugg und tätsched am Morgen am drüü uf eme Madratzelaager en guet vierstündige Nicker ane.

D Schneeschnüüzi hät is gweckt. Mer faared hantli loos und stuuned im Bäärloch vorne nöd schlächt, wo d Wèètele fascht zwäihundert Meeter lang und öise root Marggierigspfool äin vo de lingge Siiten isch…

Näi, soon en Winter muen i nöd grad wider haa!