vom 30.  Mai  2008           
                  
Stoff für Gschichte


Ch hä mi scho fascht draa ggwönt: Wä men öffetli schriibt und redt, wiirt me sälber echli öffetli. Ämel hät s es scho mee weder emool ggèè, das ich in ere Bäiz an Stammtisch hocken, und äinen i de Rundi säit: «Iez müend er i in Acht nèè, wan er säged. Suscht chömed er am Raadioo oder i de Ziitig.» Und es isch woor: Zum e Kolumne schriibe, mue me jo echli ume lose. Aber mit Name hän i no nie öpper verwuurschtet, ooni das em s vorhèèr z läse ggèè hett. Ussert es seigid soowisoo scho öffetlichi Phèrsoone, wo sich gwönt sind, das mer s öppe dur de Ggaggo ziet. 

Vil tänked draa, das miini Gschichte s Läbe schriibt. Emool hät mer e Wandergruppe nach ere Bèèrghütte-Läsig ghulffe, mis Autööli us ere Schneewächte z befreie. Wo s äntli ggrooten isch, säit äine vo de Hälffer: «Iez händ Si ämel wider Stoff für e Story.» Und er hät rächt überchoo. S isch e hagebuechigi Gschicht druus woorde, wo drin nüd nu mis Auto us em Schnee ggrabe wiirt. 

Diemool und so bin i wider emool bi mim Tokter im Laboor ghöcklet für e Bluetproob. Wo Gghülffin frööget, wie s mer göng, säg i, ich seig i letschter Ziit scho chli en Grochsi. «Dänn wäiss i, wien Iri nööchscht Gschicht ghäisst», säit si doo und schmunzlet: «De Grochsi.»

Ich hän ere s nüd versproche. Aber en Aafang wèèr gmacht.