vom 8.  April  2008           
                  
Soon en Säich!


Au wä mer is no so Müe gänd bim Hoochtüütsch Rede, me mèrkt s am Töönen aa, das mer Schwiizer sind. Debii losed mer jo uf di Tüütschen und iifered ne nooen, und grad im Raadioo und am Fèèrnsee reded Lüüt, wo s guet ggleert händ.

D Sprooche von öisne wältsche Noochbere sind iez aber nöd grad d Stèrchi vo de Tüütsche. Wä me ghöört, wie stuur s im Französischen i jedem Woort di letscht Silbe betooned: Brischìtte Bardò, dänn isch daas jo scho nöd zum Lose. Oder im Itelièènische die aschpirierte Cee: Asgghhona, Morgghhote für Ascona und Morcote. Oder thhutthhi qhuanthhi für tutti quanti – nöd zum Säge! Liebi Noochbere «deutscher Zunge», de französisch Akzänt isch nöd stuur uf de letschte Silbe. Er schwäbt! Und im Itelièènische git s ekäi aschpirierti Gee, Cee, Phee und Thee! Käi Thhosghhana und Phhalermo, käi Thhorthhellini und Sphhaghhetthhi! Losed doch uf di wältsche Noochbere wie miir uf öi!

S git Lüüt bim Schwiizer Raadioo und Fèèrnsee, wo de tüütsche Voorbilder so guet zueggloset händ, das s bi französischen und itelièènische Wöörter gliich unmügli dethèèr lafered. Wo diemool uf DRS 2 vom Filmfäschtiwal vo Locarno d Reed gsii isch, hät das «Logghharno» töönt, wie wän s sett en Oort zum Harne sii. Und s isch mer useggrutscht: «Verzeled doch kä son en Säich!»