vom 1. Februar  2008       zurück zur Rubrik    
                  

Telifonitis


Z Züri uf de Baanhoofstrooss zel i vom Schopwill aa, wie vilne Lüüt mit Natel das i vergchume. Bi zää hör i uuf und bi nonig bim Peschtelozzi-Tänkmaal vor em Gloobuss. Deet stell mer voor, de Häiri sägi zum Büebli, won er füert: «Muesch nöd brüele, Hansli, hesch, uf d Wienacht chunsch au es Hèndy über.» – Und suuber knipst es Mäitli im Raseplätzli dervoor mit sim Hèndy drüü Fründine, won ere Zzungen usestrecked. Und esoo, wien ich s verstoone, meiled die vier das Föteli ere föifte, wo mit eme Gipsbäi dihäi mues uf de Züribumel verzichte. Und ich stell mer voor, ich müesti die Szeene mim Vatter, Joorgang 1897, erchlèère.

Die allgemäin Telifonitis isch nonig alt, ich cha mi guet an iri Aafäng erinere. Doo isch «es Natel haa» no es Staatussümbool gsii. Es hät sogaar Hèndy-Attrappe ggèè, zum demit chöne degliiche tue. E Story vo doozmool isch mer no gägewèrtig: E jungi Frau isch im Auto underwägs an e Sitzig. De Vercheer chunt is Stocken, und si mèrkt: Es langet nüme! Es Telifoon wèèr jetz gäbig. Im Rückspiegel hät si scho es Wiili lang äine gsee mit eme Natel telifoniere. Wil im Stau Kkolone stoot, stiigt si uus, goot zum hinderen Auto und frööget de Faarer, öb si mit sim Hèndy gschnäll töörffti telifoniere. Aber dèè staggelet und mues zuegèè, er heig nur en Attrappe…