vom 10. Juli  2007       zurück zur Rubrik    
                  

Liebi Frau Gott

S isch iez ja e nöiji Biblen «i ggrächter Sprooch» dusse, won esoo übersetzt isch, das de lieb Gott nüme chan en alte Maa mit wiissem Baart sii und sich Pfraue nüme müend benoochtäiliget voorchoo bim Läse. Also wäge miir hett me (fre) daas nöd bruuche z mache. Eson en alts Buech isch ja nöd nu wäg de Gschlächterfroog imer uufmèrksam, mit Verstand und kritisch z läse. In ere Ziit, wo vom fundamäntalischtische Wirrchopf bis zum roomhöörigschte Bischoff di hagebuechigschte Schlüss us de Bible zoge wèèrded, isch miire Mäinig noo e gschlächtsnöitraali Übersetzig nöd s Wichtigscht. Vil eender müesti mer sich klaar wèèrde, weli Uussaagen und Gsetz dur de Furtschritt vo Wüsseschaft und Forschig überholt und nöi z tüüte sind. Au weli alte Dogme vor de Schrift gaar nöd chönd bestoo, wèèr miiren Aasicht noo wichtiger als d Gschlächterfroog.

Aber offebaar isch die scho im alltägliche Tänke gägewèrtig. Diemool bin i hinder em Huus am Holze gsii, won e strami Senioorin de Fäldwääg hinefüre s spaziere chunt. Wo si bi miire Holzbiig isch und mi grüesst, säg i: «Grad hän i zum liebe Hèrrgott pättet, er möcht mer öpper schicke, wo mer hilfft.» – «Ich glaube chuum, das er wäge dèm miich gschickt hät», säit doo die Frau früntli. «Si hettid dänn scho müese zun ere liebe Frau Gott bätte!»